Yıllar sonra o kalabalık yine benimle... yapayalnızım ama sesler öyle söylemiyor... kafamı kemiriyor... etrafa bakıyorum... yalnızım... ama sesler beynimde yankılanıyor... Kafayı mı yiyorum? bilmem?
Çok geçmedi, sesler yine benimle... inanılmaz bir uğultu... ne dedikleri anlaşılmıyor... hareketlerim yavaşlıyor... Ama konuşmaya devam ediyorlar... çıldırıyorum sanırım... Bir rakı daha mı koysam?
1 yorum:
aman tanrım... yalnız olduğumu düşünüyordum... ben küçüklüğümden beri zaman zaman yaşıyorum bunun aynısını.... tesadüfen denk geldim yazıya ve şok içinde eşime gösterdim.onun da gözleri fal taşı gibi oldu. kendimi dünyanın yuvarlak olduğunu ispatlamaya çalışan Ferdinand Magellan gibi hissediyordum. OH... eee neymiş peki?
Yorum Gönder