Yoğun bir günün ardından, soluklanmak üzere gittiği Salacak'taki bir kafede tanışmışlardı. Hemen o gün çok iyi anlaşacaklarını hissetmişti genç adam. Hemen hamle yapmak istememiş, ne telefon ne mail ne blog hiçbir detay vermeden ve almadan el sıkışıp ayrılmışlardı mekandan. Saatlerce ne kadar da çok konuşacak şey bulmuşlardı.
Birkaç gün sonra adam tekrar o kafeye döndüğünde, genç kızın az önce ayrıldığını öğrenip çok üzülmüştü. Bir sonraki buluşmaları birkaç haftayı buldu. çok özlemişlerdi birbirlerini. Adam masaya oturur oturmaz ellerini sımsıkı sarmalamıştı kızın. Tüm detaylar, iletişim bilgileri alındı bir solukta. Genç adam kızın falına baktı. Falda ve yüzünde bir hüzün görüyordu ya pek söz etmedi. Ama gecenin ilerleyen vakitlerinde, herşey ortaya çıktığında, onlar biraz daha birbirleri hakkında söz sahibi oldular.
Sabah kalktıklarında sarmaş dolaş ve neredeyse birbirlerine kaynamış gibiydiler. Güzel başlamıştı. Bitmeseydi bu anlar keşke.
Adam ve kadın, birbirlerini çok uzun zamandır tanıyorlarmışcasına rahat, tutkulu ve birbirlerine bağlıydılar. Aradan bir vakit geçtikten sonra hayatlarına değişik şeyler katmak ihtiyacı istediler. Genç kız fotografçıydı ve hayattaki her ayrıntıyı resmetmek gibi bir isteği vardı. Genç adam kızın çektiği kareleri seviyor, sürekli yüreklendirmeye çalışıyordu. Beraberliklerinin ilk zamanlarından itibaren kendilerini resmetmeye başladılar. Hemen hemen hergün hatta bazen günde birkaç kez bir sürü kare ile hayatlarını foto-belgesel haline getirmeye başladılar.
Bu kareler her zaman hayatın içinden değil kimi zaman onların özelini yansıtan kareler de olabiliyordu. Bu esasen kimsenin bilmesi gereken de bir ayrıntı değildi ayrıca. Dedik ya bu çift kendi belgesellerini yapıyordu ve en önemlisi bundan da son derece memnundular. Onlara ait özel anlar her zaman ulaşılabilir bir bellekte dijital ortamda özenle saklanıyordu. Yıllar geçtikçe, ellerinde inanılmaz sayıda resim biriktiğini gördüler. Siyah-beyaz, renkli, oynanmış, renklendirilmiş, photoshoplanmış... Yıllar sonra, aslında ne güzel bir iş yaptıklarının farkına varmışlar. Yıllarca birbirlerinin sevgisi ile heyecanı ile beslendiklerinin, belleklerini hep canlı tuttuklarının... Yüzlerdeki kırışıklar artmaya başladığında, yaşıtlarından farklı onlar heyecanlarını, çocuklarını hep canlı tutmuş olmanın gurunu yaşamışlar.
Birgün sonsuzluğa doğru elele yolculuğa çıkacakları esnada sadece kendilerinin bildiği güzel, küçük bir oyunla gayet mutlu bir şekilde sessiz sedasız ama arkada hiç iz bırakmadan, diğerlerinden farklı yaşamış olarak gittiler... Darısı kalanların, yaşamak isteyenlerin başına
Sağlıcakla Kalın
Vosmanius
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder