Aynadaki Kadın

Ressam : Gülgün Tüzün "Aynadaki Kadın"

Sabah vakti aynanın karşısındaydı. Endamına baktı. Renk uyumuna biraz. Gözlerin etrafındaki çizgilere... Şöyle bir savurdu saçlarını... Eskiyi hatırladı. Hala da mihrap yerinde diye düşündü. Mahalledeki delikanlıların onu gördüğündeki heyecanlarını anımsadı... Aynadaki Kadın saçlarını savururken, eski aşklarını anımsadı ve acı acı gülümsedi. Oktay geldi aklına. Ne kadar çok sevmiştiler birbirlerini... Fakat onca sene flörte rağmen Aynadaki Kadın ani bir kararla, Konsoloslukta çalışan bir yabancı ile dünya evine girmişti. Oktay çok mücadele etmiş ama vazgeçirememişti. İlginç bir hikayeydi.

Aynadaki Kadın, Konsoloslukta çalışan adamla evlenip, onun memleketine gitmiş, fakat büyük aşkını hiç mi unutamamıştı. Arada büyük aşkı ile konuşup karşılıklı acılar çekmişlerdi. Yıllar sonra Aynadaki Kadın yabancı eşinden ayrılıp, yine aynı mahalleye taşındığında, Oktay'da yuvasını kurmuş aynı mahallede yaşıyordu. Zor bir durumdu. Yıllar sonra yine karşı karşıya gelmişler ama birşey konuşamadan zıt yönlere gitmişlerdi.

Aynadaki kadın ayna karşısında, üzerini başını toparlayıp, saçtığı hatıralarını tekrardan bilincinin altına yerleştirip, evden çıktı. mahallede yürürken, gençliğinin geçtiği yerlere şöyle bir göz ucuyla bakıp, yıllar önce sebebini bilemediği bir sebeple ortada bıraktığı Oktay'ın da yer aldığı mezarlığa yöneldi. Her sene geldiği gibi yine huzura geldi. Belki günah çıkartmaya, belki de özür dilemeye... Bu saatten sonra çok bişi değiştirmesede gelişi, geliyordu işte... Keşke'lerle hayat geçmez en azından bunu öğrendi Aynadaki Kadın.

Kalın Sağlıcakla,

Vosmanius

Yalnızlık

Photo : mefeka34.files.wordpress.com/2008/02/yagmurlu.jpg

Loş bir balıkçı meyhanesi etrafta balık ağları, ağların üzerinde envai çeşit kuru balık, deniz kabukları, can kurtaran simitleri… duvarlarda küçük dörtlükler… rakı üzerine, dostluk üzerine, içme kuralları üzerine…karşı duvarda bir şömine…karşı masada yalnız bir adam tanımam etmem… açlığı bastırmak üzere oradayım… mezelenirken yağan yağmurdan dışarıya bakmaya çalıştım. Gözgözü görmüyor… kafamı karşı masaya çevirdim. Adam belli ki epeydir burada, masada oldukça fazla küçük tabak ve izmarit var. Gözüm daldı bir an karşı masadaki adamla tanıştığımızı ve en ince ayrıntısına kadar tanıdığımı düşündüm…

Kalktım dikildim başına… “naber abi?” Diye sordum. İyiyim dercesine omuzlarını oynattı… dertli herhalde dedim içimden buyur etti masasına… çektim sandalyeyi oturdum… “n’ooldu abi bir derdin mi var?” Diye sordum... “Hiiiiç” dedi “kış geldi böyle oldu… kış geldi herkes gitti.” Anladım ki adam kendini çok yalnız hissetti. Duvarlara baktı, kendi kendiyle konuştu… ateşi seyretti. Ağladı bazen… bazen güldü… ama kendini çok yalnız hissetti. Anlattığına göre Göçmen kuşlar başının üzerinde giderlerken el sallamış. Ekmek atmış ilerilere belki göçmen kuşlardan acıkan vardır da gelir yalnızlığını paylaşır diye. Ama onların yolu uzun bir de H5N1 virüsü başlarında… durmamışlar. Göz ucuyla bakıp kanat çırpmaya devam etmişler. Adam ısrarla mutlu olmalısın mutlu olmalısın diye tekrarlamış kendine… “Bak” dedim “bahar geliyor buralara, bademlere kar yağdı sanma onlar çiçek… nergis çiçeğini bir tek çingenenin tezgahında yetişir sanırdın bak… dağ taş nergis, papatya, anemon dolu… bunların sana yaşama sevincinin yanısıra umut aşılamalı… Hayata aşık değil misin? Hayatın kıvır kıvır saçlarına tutunmuş değil misin? Hayat ki tosbağa hızıyla ilerleyen mutlu umutlu olduğunda bir küheylana dönüşmüyor mu? Bahar geliyor buralara her taraf uyanıyor. Şimdi hoplamak zıplamak zamanı. Kan değişik akar damarlarda, sana ait kadınları düşün hepsi sevmiyor mu seni? Peki ya sen onları?” Adam başını onaylarcasına salladı. Sigarasından bir nefes çekip gözlerini kısarak rakısından bir yudum aldı. Tekrar açtı gözlerini ve gözlerime dikerek hafifçe gülümsedi. Daha doğrusu ağzının sağ tarafı oynadı. Gülen gözlerle bakmaya devam ettim adama. Sonra bir şimşek çaktı… sıçradım yerimden, yağmur bardaktan boşanırcasına yağmaya devam ediyor…kafamı çevirdim karşı masadaki adam çoktan gitmiş. Garson gözünü bana dikmiş, hesabı ne zaman isteyeceğimi sorar gibi bakıyor. Amma çabuk geçiyor vakit hayal kurarken… kolumu kaldırıp, hesabı istedim… insan yalnızken ne garip eğlenceler buluyor diye geçirdim içimden… gülümsedim garsona… adam mı? Hiç tanışamadık ki? :-) (01.02.2006)

Kalın Sağlıcakla

Vosmanius

Hikaye bu ya...

Bugün Eski Datça'nın içinde gizlice elele tutuşan bir çift gördüm. Gizlice tutuşuyorlardı hissettim. Onlar aşklarını fütursuzca yaşayamamanın ezikliğini omuzlarında hissediyorlardı. Belki abi evliydi, belki yaşı biraz fazlaydı. Kız belki gençti. Bilemiyorum bilmek istemiyorum.

Yıllar önce bir genç adam çok uzaklarda bir kız tanımıştı Avrupa'nın Paris şehrinde. Orada aşklarını doyasıya yaşıyorlar, sokaklarda öpüşüyorlardı. Birbirleri ile gayet güzel anlaşırken, evlenmeye karar verip, delikanlının memleketine taşınma kararı alıyorlardı. Fakat genç kızın hayatının dönüm noktası bu şehre gelmekle başlıyordu. Kocası ile elele dolaşamıyor, Galata Köprüsünde öpüşemiyor, sarılıp yürüyemiyorlardı. Aşk acaba şehirlere göre değişken birşey mi diye düşünüyordu genç kız... Birden ortaçağda yaşadığını düşünmeye başladı. Anasının evinde görüp kullandığı elektrikli süpürge makinesi bile burada hayaldi. O dönemin televizyonu gibi aşk bile siyah-beyazdı... Yürümedi ve ayrı ayrı yollara devam ettiler... Oysa ki Paris'te bu iki genç bir lokantaya boş mideyle girip, dünyanın siparişini verip, hiçbir şey yiyemeden koşarak ve kahkahalarla evlerine gidiyorlardı.

Aşk tüketilmez yaşanır. Aşkınızı çevre baskısını düşünerek yok etmeyin. Bu o kadar kıymetli bir duygu ki, paha biçilemez... Kulak verin sözlerime... Bu kadar konuşuyorsak var bir bildiğimiz...

Aşkla ve Sağlıcakla kalın,

Vosmanius

Garip Bir Masal :-)

Yoğun bir günün ardından, soluklanmak üzere gittiği Salacak'taki bir kafede tanışmışlardı. Hemen o gün çok iyi anlaşacaklarını hissetmişti genç adam. Hemen hamle yapmak istememiş, ne telefon ne mail ne blog hiçbir detay vermeden ve almadan el sıkışıp ayrılmışlardı mekandan. Saatlerce ne kadar da çok konuşacak şey bulmuşlardı.

Birkaç gün sonra adam tekrar o kafeye döndüğünde, genç kızın az önce ayrıldığını öğrenip çok üzülmüştü. Bir sonraki buluşmaları birkaç haftayı buldu. çok özlemişlerdi birbirlerini. Adam masaya oturur oturmaz ellerini sımsıkı sarmalamıştı kızın. Tüm detaylar, iletişim bilgileri alındı bir solukta. Genç adam kızın falına baktı. Falda ve yüzünde bir hüzün görüyordu ya pek söz etmedi. Ama gecenin ilerleyen vakitlerinde, herşey ortaya çıktığında, onlar biraz daha birbirleri hakkında söz sahibi oldular.

Sabah kalktıklarında sarmaş dolaş ve neredeyse birbirlerine kaynamış gibiydiler. Güzel başlamıştı. Bitmeseydi bu anlar keşke.

Adam ve kadın, birbirlerini çok uzun zamandır tanıyorlarmışcasına rahat, tutkulu ve birbirlerine bağlıydılar. Aradan bir vakit geçtikten sonra hayatlarına değişik şeyler katmak ihtiyacı istediler. Genç kız fotografçıydı ve hayattaki her ayrıntıyı resmetmek gibi bir isteği vardı. Genç adam kızın çektiği kareleri seviyor, sürekli yüreklendirmeye çalışıyordu. Beraberliklerinin ilk zamanlarından itibaren kendilerini resmetmeye başladılar. Hemen hemen hergün hatta bazen günde birkaç kez bir sürü kare ile hayatlarını foto-belgesel haline getirmeye başladılar.

Bu kareler her zaman hayatın içinden değil kimi zaman onların özelini yansıtan kareler de olabiliyordu. Bu esasen kimsenin bilmesi gereken de bir ayrıntı değildi ayrıca. Dedik ya bu çift kendi belgesellerini yapıyordu ve en önemlisi bundan da son derece memnundular. Onlara ait özel anlar her zaman ulaşılabilir bir bellekte dijital ortamda özenle saklanıyordu. Yıllar geçtikçe, ellerinde inanılmaz sayıda resim biriktiğini gördüler. Siyah-beyaz, renkli, oynanmış, renklendirilmiş, photoshoplanmış... Yıllar sonra, aslında ne güzel bir iş yaptıklarının farkına varmışlar. Yıllarca birbirlerinin sevgisi ile heyecanı ile beslendiklerinin, belleklerini hep canlı tuttuklarının... Yüzlerdeki kırışıklar artmaya başladığında, yaşıtlarından farklı onlar heyecanlarını, çocuklarını hep canlı tutmuş olmanın gurunu yaşamışlar.

Birgün sonsuzluğa doğru elele yolculuğa çıkacakları esnada sadece kendilerinin bildiği güzel, küçük bir oyunla gayet mutlu bir şekilde sessiz sedasız ama arkada hiç iz bırakmadan, diğerlerinden farklı yaşamış olarak gittiler... Darısı kalanların, yaşamak isteyenlerin başına

Sağlıcakla Kalın

Vosmanius

Özgürlük Uçmak mı? Dalmak mı?

Bunu sorguluyorum birkaç gündür. Kimilerine göre uçmaktır özgürlük kimilerine göre dalmak. Uçmadım ama daldım. Daldım ve dünyaya bakışım değişti. Artık eskiden olanların bir önemi yok çünkü farklı bir dünyayı keşfe başladım. Uçsuz bucaksız mavilik, kafanı kaldırdığında gördüklerin...

Denizi severim ama uzunca bir müddettir çimmekten öteye gidemiyordum. Sıkılıyordum. Oysa geçenlerde denize daldığımda tüpün daha büyük olmasını diledim... Hiç çıkmak istemedim. Zaten vaktin nasıl geçtiğini de anlamadım... Ne kadar vakit kaybetmişim... Ne kadar karaya bağlanmışım... Oysa ki derinler artık beni çağırıyor... Malesef resimdeki gibi balık sürülerini henüz göremedim. Benim ödülüm bir böcekcik oldu kayanın altında gizlenmiş. Olsun içten bir merhabaydı bu...

Güzel başlayan ve umarım uzun zaman devam edecek bir beraberlik bu...